نظامهای بیمه درمانی از خصوصی تا نیمه خصوصی، دولتی و نیمه دولتی، همگی با چالشهای مشترکی روبرو هستند. در همه این سیستمها، مردم با صفهای طولانی، کیفیت پایین خدمات، هزینههای بالا، خطاهای زیاد و یا فشار هزینه بر دولت مواجه هستند.
با توجه به اهمیت سلامت انسان، هیچکس راضی به این وضعیت نیست. دستیابی به یک نظام بیمه درمانی رضایتبخش، تنها با افزایش هزینهها امکانپذیر است. در مقایسهی سیستمهای مختلف، باید این نکته را در نظر داشت که هیچ سیستم کاملی وجود ندارد و ما با چالشهایی روبرو هستیم که راهحل ایدهآلی ندارند. هدف، رسیدن به کمترین آسیب و شکست، با حفظ سلامت و ثبات اقتصادی است.
هر سیستمی که توسط انسان طراحی میشود، ممکن است توسط همان انسانها مورد تهدید قرار گیرد. زمانی که تقاضای جامعه از ظرفیت سیستم فراتر رود، شکست اجتناب ناپذیر است. اگر تقاضای درمان کنترل نشود، هیچ سیستمی قادر به پاسخگویی به آن نخواهد بود. تقاضای بالای درمان، کمر هر سیستمی را خم میکند، چه زود و چه دیر، چه واضح و چه پنهان.
کیفیت محیط زیست، تغذیه و فعالیت، تقاضا برای درمان را به طور قابل توجهی افزایش داده است. حتی اگر سیستمهای بیمه درمانی به بهترین نحو عمل کنند، باز هم ممکن است پاسخگو نباشند. به جای تمرکز صرف بر بهبود سیستمها، باید توجه به کاهش تقاضا معطوف شود. سرمایه عظیمی که در نظامهای بیمه درمان صرف میشود، میتواند برای ارتقای سلامت جامعه و کاهش نیاز به درمان به کار گرفته شود.