چرخه بقا در بحران ها مانند یک مار حلقه زده است. هر کس در بخشی از این چرخه ممکن است و نخواهد، یا می خواهد و نمی تواند، یا نمی تواند و نمی خواهد که بحران حل شود.
کوچکترین جزء این حلقه، بی تفاوتی فردی است. هر فرد به واسطه ترس هایش یا احساس کاذب امنیت و رفاه شخصی خود را از مشارکت در حل بحران معاف می داند. این خودخواهی مانند یک بیماری همه گیر، به بی تفاوتی مدنی تبدیل می شود.
این بی تفاوتی زمینه را برای مدیران فاسد فراهم می کند تا در سه مرحله بی مسئولیتی، فرصت طلبی و مدیریت بد، جای خود را به مدیران فاسد دیگری بدهند.
بحران مدیریت، امنیت ملی را به خطر می اندازد و خودش به بحران های متعدد دیگری دامن می زند. این چرخه دوباره به کوچکترین واحد انتشار و تداوم خود یعنی بی تفاوتی فردی باز می گردد.
الگوبرداری از رفتار افراد بی تفاوت و خوش خیال کمکی به حل بحران نمی کند. این افراد با خود فریبی و دروغگویی به خود، از بقای این چرخه حمایت می کنند. هر نوع بی تفاوتی در بحران ها، به نوعی ترس و خودخواهی تکیه دارد.
راهکار توقف چرخه بحران در اقتصاد ایران
مهم ترین راهبرد برای مقابله با بحران ها، مبارزه با فساد اقتصادی است. در سال های اخیر، مقدار زیادی از پول شرکت های دولتی از کشور خارج شده است. این پول می توانست به سرمایه گذاری جدید تبدیل شود. در نتیجه فقدان سرمایه گذاری جدید، نابسامانی های اقتصادی به وجود آمده است.
برای رفع این مشکل، باید در ساختار سازمانی اصلاحاتی صورت بگیرد و از مدیران سالم و کارآمد استفاده شود. اما یک یا چند مدیر به تنهایی نمی تواند اقتصاد ایران را از این چرخه رها کند. یک پاکسازی کامل در اقتصاد کشور لازم است تا اقتصاد به سمت مسئولیت پذیری و توسعه حرکت کند.