سوسیالیسم و برابری مطلق اقتصادی همه مردم در یک جامعه، امری دست نیافتنی است. چه در یک نظام تک حزبی سوسیالیسم مارکسی با اقتصاد برنامه ریزی شده و چه در یک اقتصاد سوسیالیستی ملی گرایانه یا ناسیونال سوسیالیسم با اقتصاد بازار و نظارت بالای دولتی، این هدف محقق نشده است. 
تجربه‌های پیاده سازی نقش سوسیالیسم در اقتصاد نوین، از جمله مدل مارکسی، لنینی، مدل مائو و مدل‌های هیتلر و موسولینی، به “برابری مطلق” شهروندان منجر نشدند. حتی در مدل استالین که نظر مارکس را اصلاح نمود و گفت: سوسیالیسم برای یک کشور، و حتی در مدل هیتلر که سوسیالیسم را برای نژاد ژرمن و آلمانی ها می خواست و مبتنی بر راسیسم و برتری نژادی بود، این هدف محقق نشد.
اینها پروژه های شکست خورده در زمینه برابری و سوسیالیسم بودند. از بهترین پروژه ها و مدل ها بودند ولی برابری مطلق نبود وگرنه در زمینه توسعه گرایی، رشد اقتصادی، صنعتی شدن جوامع خوب پیش رفتند؛ چه در چین، چه در روسیه و آلمان که قبل از هیتلر هم قدرت اقتصادی داشت.
چرا رقابت در سوسیالیسم برابر نیست
سیستم های توتالیتر را باید روی نمودار برد تا ببینیم کدام سیستم بهتر بوده است که سیستم های توتالیتر یا تئوکراسی در پایین قرار می گیرند و امتیاز بسیار کمی می گیرند.
اما در سیستم های سرمایه داری لیبرالیسم و نئولیبرالیسم که مبتنی بر بازار آزاد هستند و با شعارهای فرصت برابر و رقابت برابر فعالیت می کنند باید به این نکته توجه کرد که فرصت برابر و رقابت برابری نیست. چون خود ساختار مبتنی بر انتقال مالکیت و ثروت و اشرافیت موروثی هست که اینها از پایه های اساسی نظام سرمایه هستند که دیگر با ارزش های سنتی و دینی و محافظه کارانه هم پیوند می خورند. اگر این موارد حذف شود تمام ساختار فرو می پاشد چه ساختار سوسیالیستی چه ساختار سرمایه فقط می توان محدودیت اعمال نمود و اینکه اینکار چطور باید انجام شود .
نقش سوسیالیسم در اقتصاد نوین بی نقص نیست حامل مشکلات و ضعف های اساسی زیادی هست اما ساختار چون در طبیعت بنا شده و از قوانین طبیعت پیروی می کند حالت ماتریکس به خود گرفته و آلترناتیوها با شکست مواجه می شوند.